Прывітанне, дарагі чытач, ты чытаеш гэты тэкст, а значыць, ты цікавішся амерыканскім футболам і менавіта нашай камандай - «Minsk Moose». Для тых, хто наткнуўся на гэты артыкул, але не зусім разумее, пра што пойдзе гаворка, растлумачу: мы - маладая каманда, якая распачала шлях у Амерыканскім футболе ў пачатку гэтага года. На нашым рахунку чатыры гульні, тры з іх - пройгрыш у турніры кубка Монтэ Кларка.
Зусім нядаўна адшумела наша гульня з кіеўскай камандай Rebels з лікам 55-0. Як так, спытаеце вы? Цяжка адказаць на гэтае пытанне. Можна растлумачыць гэта тым, што мы зусім маладзёны: каманда складаецца з хлопцаў ад 18 да 25 гадоў, толькі некалькі чалавек у камандзе маюць узрост 30+. Нягледзячы на пройгрыш, мы гульнёй у цэлым задаволеныя, паколькі гэта вопыт, а вопыт самае каштоўнае, што можна набыць на гульні. Шчыра кажучы, асабіста я, аўтар дадзенага артыкула, пасля гэтай гульні перагледзеў шмат што ў сваёй стратэгіі, якая тычыцца самога гульнявога працэсу. Хлопцы пасля гульні мне сказалі тое ж самае: гульня прымусіла іх задумацца пра свае дзеянні на полі, а задумацца ёсць пра што.
Трэба нарэшце пераходзіць непасрэдна да паездкі ў Кіеў. Як усё гэта было? Выезд у нас быў прызначаны ў пятніцу а 22:00 з Мінска, дзе мы ўсе сабраліся і адчалілі. Дарога была вельмі цяжкая, нягледзячы на камфартабельнасць аўтобуса. Хлопцы спалі ў праходзе, хтосьці на самым заднім сядзенні аўтобуса, хтосьці размясціўшыся сяк-так на двух сядзеннях, а хто і зусім на адным. На мяжы мы былі бліжэй да раніцы, гадзін у 5. Выдаткавалі дастатковую колькасць часу - каля двух гадзін. Гульня праходзіла ў горадзе Бровары, што ў 25 км ад Кіева, куды мы прыбылі ў суботу ў 10:00 раніцы. Нам дадзены былі ўказанні на засяленне ў Grand Sport Hotel, які быў проста ашаламляльным і перасягнуў усе нашы чаканні, але пра яго пазней. Як толькі мы засяліліся ў свае нумары, нам была дадзена каманда сабрацца на трэцім паверсе гатэля ў канферэнц-зале, дзе мы яшчэ раз прагналі ўсю тэорыю па гульні і камбінацыях. Праз дзве гадзіны мы разбрыліся па пакоях, бо стаміліся, не выспаліся і былі галодныя. Хтосьці прыняў халодны душ, каб хоць неяк асвяжыцца, хтосьці пажадаў прылегчы хоць бы на гадзінку.
У 13:00 быў прызначаны сход на полі, ужо ў форме. Надвор'е было вельмі гарачае, што адбівалася на нас у дадатак да нашай стомленасці. Мы прыступілі да агульнай размінкі, паколькі гэта вельмі важная частка перад гульнёй. Гэта ўжо разумее ўся каманда, бо ў кожнага ёсць сумны вопыт атрымання траўмаў з-за таго, што дрэнна разагрэўся.
Хочацца асобна адзначыць гасціннасць гараджан з Бравароў, паколькі адкрыццё гэтай гульні было неверагодным. Акрамя таго што хлопцы, якія займаюцца танцамі, паказвалі розныя нумары, на гульні прысутнічаў мэр горада, прадстаўнікі АТО і прадстаўнік УЛАФ. За той час, пакуль доўжылася адкрыццё, неба спахмурнела і пачаў ісці дождж. Сярод хлопцаў пайшлі размовы двух тыпаў: «ну нарэшце, згуляем у экстрэмальных умовах, пад дажджом, шыкоўна!» і «неее, дождж, толькі не цяпер». На шчасце, дробны дождж хутка скончыўся, як скончылася і цырымонія адкрыцця гульні. Каманды пайшлі на свае бакі і чакалі, пакуль капітаны камандаў выйдуць на поле для жараб'ёўкі. Па яе выніках мы выбралі бок, а каманда Rebels прабівала мяч. Кік-оф прабілі ў 14:00 і гульня пачалася. Матч доўжыўся каля трох - трох з паловай гадзін. Што сказаць пра саму гульню? У нас у камандзе прыкметна палепшылася дысцыпліна і ўзаемаадносіны, але пра стратэгію гульні так не скажаш. Як у атацы, так і ў абароне былі памылкі, якія прыводзілі да прапушчаных тачдаунаў.
Адыграўшы гэтую гульню, мы разабралі ўсё абсталяванне, аднеслі ў аўтобус і пайшлі ў наш гатэль. Зараз некалькі слоў пра яго. Grand Sport Hotel мае тры зоркі і, як мне сказалі, зусім нядаўна перажыў рамонт. У гатэлі меўся бар, утульныя і камфартабельныя канапы, на якіх маглі змясціцца да 10 чалавек і спакойна, не цесна, сядзець за столікам. Вельмі мілы і ветлівы персанал у бары, кухні, на рэсэпшэне. У нумары, за які мы заплацілі па 190 грыўняў з чалавека, быў плазменны тэлевізар, кандыцыянер, рукамыйніца, душ жа быў асобна, агульны на блок. У пакоі два камфортныя ложкі і выгляд з акна на панадворак гатэля.
Прыехаўшы на гульню, мы не маглі не паехаць у сталіцу Украіны - Кіеў. Накіраваліся мы на Крашчацік - галоўную вуліцу горада. На шляху туды мы ехалі з адкрытымі ратамі, паколькі пейзажы, што мы бачылі, проста не давалі глядзець на гэта ўсё са спакойным тварам. Гэта не апісаць усё словамі, але я паспрабую. Мы праехалі па мосце, які перасякае раку Дняпро. Гэта вельмі вялізная і прыгожая рака. Па ёй ходзяць параходы, плаваюць шыкоўныя яхты, хтосьці рыбачыў на беразе. Здалёку мы ўбачылі манумент «Радзіма – Маці», які ўзвышаўся над усім горадам і, здавалася, быў бачны з усіх яго кропак. Пад'езд да самога гораду чымсьці нагадаў Нью-Ёрк. Распавяду чаму. Масты. Іх было вельмі шмат, складалася ўражанне, што сам горад пабудаваны на астраўку, да якога з пад'ездаў толькі гэтыя вось масты. Што тычыцца самога горада, яго вуліц і насельніцтва, то горад неверагодна прыгожы, шмат дрэў, кафэ, горад пастаянна ў руху. Сама вуліца Крашчацік была перапоўненая людзьмі. На выхадныя яе заўсёды перакрываюць, каб маглі хадзіць турысты і мясцовыя жыхары. Мясцовыя жыхары вельмі гасцінныя і заўсёды падкажуць, дзе і што знаходзіцца. Наступствы мінулых гадоў усё ж можна заўважыць, але яны раствараюцца на фоне таго жыцця, што бурліць там цяпер. Вельмі ўтульныя крамы, кавярні, рэстараны, бары і вельмі нізкія цэны. Даўжыня пешаходнага Крашчаціка складае амаль 1,5 кіламетры. І гэтую адлегласць я прайшоў за гадзіну, а то і больш, паколькі тая атмасфера, што пануе там, вельмі зачароўвае. Будынкі, якія, як я даведаўся пазней, знаходзяцца на гэтай вуліцы, засталіся яшчэ з ваенных часоў, іх проста рэстаўравалі.
Доўга шпацыраваць, на жаль, мы не змаглі, паколькі гульня і наступствы ад яе адчуваліся, таму мы адправіліся назад у гатэль і працягнулі вечар за гутаркамі з камандай пра мінулую і маючую адбыцца гульні.
Раман Папоу, DE # 72 Minsk Moose.
